ای آفریدگار مهربان و با وفا وباصفایم!با همه وجودم که جملگی متعلق به حضرتت میباشد و من از مهر و محبتت،لایق آن ‏شده ام، ستایشت میکنم،هرچند بسیار جسارت میخواهد که در محضر بزرگی چون جناب شما،کوچکی چون من خود را ذره ‏ای به حساب آورد و لب به سخن بگشاید.پروردگار مهربانم آنچان در همه حال،خود را شرمنده از محبت بی منتهایت میبینم ‏که سر درگریبان دارم و خجلت در دل.‏

خدایا عاشقی نه ناپاک که نادان،در همه حال تورامیستاید،و نیک میداند درهمه زمانها و مکانها براو ناظر بوده ای و ‏هستی،میداند از عرشت بر این فرش هبوط کرده است و به سویت باز خواهد گشت،بر یگانگی و قدرت بی منتهایت هماره ‏گواهی داده است،حتی در حال گناه و طغیان وسرکشی،ای خالق زیباییها،حتی زشت خویی چون من،نشانه وگواهی است بر ‏قدرت بالا و والایت،خدایا شرمسارم که زشت خو و بدکردار و ناسپاس بودم بر درگاه کریمانه و سرشار از رحمتت؛خدای ‏کریم،تمام وجود بر خود میلرزد از شرم ناسپاسی در پشگاه چون تویی.بندگانت را در زمان بخشش دیده ام و حال و ‏گفتارشان،اما از سکوت تو کریم که کرم را در حق همه وام دارانت تمام و کمال ادا کرده ای،هرگز ندیدم!ای کریم پوزش ‏پذیر،نادان بودن چشم دیده وباطنم را کور کرد و چشم ظاهر فقط در دایره محدود و سیاه زیبا ی زمین محدود شده و ... خدایا ‏با همه آنچه متعلق به خود تو میباشد،اظهار شرم میکنم و تنها سرایه ام اشک پاکی است که از وجود زیبات به ارث برده ‏ام،خدایا ازدیده گانم سیل شرمساری روان شده است و ... ای کریم بر ما ببخش این همه نادانی و در مادندگی از درگاهت که ‏وسعتش تمام آسمانها و زمین است؛خدایا بر ما ببخش همه نافرمانیها و ناسپاسی هایمان را.. ‏

خدایا از شدت شرم ،عرق سرد بر پیشانی دارم واشک روان در چشمانی که متعلق به ت است،بغضی سنگین بر گلو ودردی ‏کهنه در سینه...ای رحمان و رحیم ،نمیدانم کجا و پرا با شیطان در غفلت و فراموشی هم آواز شدم و حمد وثنایت را بدست ‏فراموشی سپردم،نمی دانم چرا اینقدر درگیر روزمره و روزمرگی شده ام؟خدایابه لال و جبروتت سوگند که نیتم فراموشی ‏نبود،اما اینچنین شده است،حال به چشمانی اشکبار بر درگاه کریمانه ات به انتظار بخشش و لطف بیکران جناب والا مقامت ‏به چله نشسته ام،و بر کرم ومهربانیت امیددارم و امیدوارم... ای حضرت عشق سر در گریبانی به درگاهت امیدوار است....‏

ای دنیای پست کاش هرگز در وادیت،وارد نمیشدم،ای دنیای دون،به عمق چاه حقارت وذلت کشاندیم،بعد از آنکه دیده بینای ‏دل را باگرد و غبار خود کور کردی،به وادیت پای نهادم تا به عرش خدا نزدیک شوم،در کوچه هایت قدم زدم،تا به محبوب ‏قلبم نزدیک شوم،اما دریغ و درد که فقط فریب خوردم وتمام و کمال سراب بودی،سراب ... سرابی که هرگز در آن آبی برای ‏نوشاندن در گلوی این تشنه هدایت و نزدیکی به آن آفریدگار مهربان نبود... پای نهادن در سفر با تو این معنی را به من یاد ‏داد که،هر کجا یاد خدایم نباشد،سر سوزنی ارزش رفتن و ماندن ندارد و اگر رفتم و ماندم،دریغ ودرد که وقتم تلف شده است ‏،مگر اینکه یاد خدا رادر آن وادی بی خدا زنده کنم...اما در پستی و دون مایگیت ای دنیا شک ندارم ،فریفتی و فریب ‏خوردم،در تو غرق شدم وآن جهان والا را از یا د بردم، فریبم دادی و خدا رااز ذهنم پاک کردی و خدایم شدی!نفرین بر تو باد ‏که شرمنده ام کردی و بر خاک ذلت نشاندیم...‏

ادامه دارد

نویسنده:پورارمزد